Het droeve verhaal van tram 8 en tram 11 die niet meer doorheen de buurt van het Vliegveld rijden kon je hier en hier al lezen. Tram 8 werd zelfs naar de hemelse tramvelden verwezen. Een ‘in memoriam’ stond hier.
In de plaats kwamen de 4 en de 9. Tussen haakjes, die tram 9, daar is iets mee. De kenkleur van die tram is dezelfde als wijlen tram 8. Alsof een weduwnaar zou hertrouwen en de nieuwe echtgenote gelijk de kleren zou dragen van de overleden vrouw.
In een van de laatste stadsgedichten van Peter Holvoet-Hanssen, De Laatste Wacht, staat een fragment over tram 9. Het gedicht werd gemaakt in samenwerking met een aantal bekende en minder bekende Antwerpenaren.
In gedachten hoor ik nog altijd tram 9 rijden.
Blauw papier tegen het glas.
Patattenzakken in de ramen.
Nooit vergeet ik die geur in de trams,
want de mensen aten bonen en savooien.
En hadt ge dan nog in de regen gestaan,
hadt ge nog de reuk van dat nat erbij.
Weelde maakt de mensen individueel.
Als wij een patat hadden, dan deelden we die met elkaar.
Kolen halen aan de kaai, met de wielen in het spoor.
Ik heb toen voor de eerste keer een bulldozer gezien.
Wat de mensen vergeten, is dat wij goed gelachen hebben in de oorlog.
Vijf uur in de rij voor een zwart, nat broodje.
Pas de pain pour les Belges!
Negentig frank per week:
vijftien frank huur de week.
Twintig frank voor een eitje.
Nu ziet ge dat in boeken, maar dat is hetzelfde niet.
Titel = stadsgedicht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten