Twee kruisingen in één klap. Op de voorgrond de kruising Hogeweg/Appelstraat, een stukje verderop de kruising Turnhoutsebaan/Hogeweg. Op beide foto's waren verkeerslichten zo te zien nog niet uitgevonden.
Daar komen we ook café De Pauw weer tegen. Dat ziet er op de onderste foto - we spreken 1995 - redelijk zwartgeblakerd uit. Iets met een binnenbrandje of zo. Op de hoek met de Appelstraat was toen nog het Groen Appeltje te vinden.
De bovenste foto is dus dezelfde plaats van handeling, maar dan een eeuw eerder. Zoek de 3 verschillen.
Daar komen we ook café De Pauw weer tegen. Dat ziet er op de onderste foto - we spreken 1995 - redelijk zwartgeblakerd uit. Iets met een binnenbrandje of zo. Op de hoek met de Appelstraat was toen nog het Groen Appeltje te vinden.
De bovenste foto is dus dezelfde plaats van handeling, maar dan een eeuw eerder. Zoek de 3 verschillen.
(foto's uit de collectie van Yves Lemmens)
2 opmerkingen:
Café De PAUW moet een van de oudste, zoniet het oudste café van Borgerhout zijn. Het zou al bestaan hebben in de 15de eeuw. Tot in 1830 stond aan de andere kant van de steenweg de PAUWmolen, op de hoek tussen Turnhoutsebaan en Hogeweg.
Op de oude foto van het kruispunt Appelstraat is de kromming van de Hogeweg nog te zien. Op oude kaarten van Borgerhout, ca. 1850, is de ronde plaats van de Pauwmolen nog te herkennen. Later kwam op die plaats de paarden-beenhouwerij Daghelinckx, nu is daar nog altijd een vrije ruimte voor de reptielenwinkel van over.
Begin 19de eeuw waren 3 van de 4 molens in Borgerhout eigendom van de familie Portocarero, handelaars in granen. Op een bepaald moment is er een Portocarero met een Daghelinckx getrouwd. Beide families waren afkomstig uit de poldergemeenten ten noorden van Antwerpen. Na het verdwijnen van de Pauwmolen, kon de beenhouwerij Daghelinckx daar komen. De puzzel past in elkaar.
Wij kwamen daar wel al iets drinken in café De Pauw in 1995, bij cafébazinne "Linda" een kordate Aantwaarpse, die een aantal cassettes had met een schat aan hits van de jaren vijftig en zestig, ook Frans chanson.
Den Albanees die de zaak overnam speelde die bandjes ook nog wel eens. Ik herinner me nog een avond, na ons eerste koorconcert in de Roma, dat we daar met een hele bende luidkeels met die bandjes bleven meezingen tot drie uur 'snachts . Zalig!
Een reactie posten