Voor ik hier mijn bijdrage schrijf wil ik eerst even zeggen dat de vlag de lading niet dekt. Ik roep niet op tot legalisering van marihuana. Maar bij het volgende stukje past niemand minder dan Bob Marley. Trouwens, in al die jaren van de blog nog nooit opgevoerd. En de keuze van het lied was als een voetbal die voor een open doel lag. Maar ikzelf ben geen gebruiker van het spul. Als er mij al enige hang naar iets zou kunnen aangewreven worden, is het de hang naar koffie. Maar wel met melk.
Er zijn straten die hier nauwelijks aan bod komen. Degelijke straten waar ernstige mensen wonen die op een eerlijke manier hun dagelijks brood verdienen. Mensen die zich nauwelijks of nooit overgeven aan frivoliteiten. Neem nu De Leescorfstraat, een straat die in deze kronieken nog maar tweemaal aan bod kwam. De eerste keer om de naam te verklaren, de tweede keer omdat de Reuskens er een ommetje maakten. En dan gebeurt het volgende: politie ruimt een professioneel drugslab op. Dank zij de Gazet van Antwerpen/Borgerhout kan je het vanuit je luie zetel volgen.
Dan begin je te denken: is dat alles? Die man die daar binnen gaat met een pak suiker, stookt misschien clandestien jenever in zijn tuinhuisje. En dat huis waar de gordijnen van de slaapkamer steeds weer gesloten blijven, huisvest mogelijk wel enkele illegale Litouwse karakterdanseressen. En je begint dan ook vragen te stellen bij al de andere straten van Borgerhout.
Ik denk dat ik mijn migratieplannen naar Borgerhout voorlopig even in de koelkast stop.
Titel = lied
1 opmerking:
en al die drugslabs die ze al op de boerenbuiten in koeienstallen ed. hebben opgeruimd...
Een reactie posten