Blauw

Als ik huiswaarts rij, kom ik op de Gitschotellei, ter hoogte van het restaurant ‘Delhi Delicious’, een nutskast tegen. Tussen haakjes, dit Indiaas restaurant is een van de betere restaurants uit Antwerpen. Ik kan het dan ook sterk aanbevelen. Maar terug naar die nutskast. Daarop staat een blauw spook geschilderd. Die spookjes kom je zowat op het hele grondgebied van Antwerpen tegen. Het is de tag van de graffiteur Nawas. Die naam heb je zeker al tegen gekomen op de autosnelwegen, op de achterkant van de informatieborden. Soms exposeert de man onder de naam MIO graffitiwerken in galerijen. Kwestie om zijn spuitbussen te kunnen betalen waarmee hij Antwerpen onderspuit. 

Maar ik had het dus over die nutskast. Op de weg terug van mijn uitjes naar de kroegen van oud-Borgerhout. En net voor ik thuis kom zie ik dan dat blauwe spook. Dan schiet telkens weer het lied ‘Blauw’ van The Scene door mijn hoofd:

blauw, blauw, blauw

keer ik terug naar jou… 

In het lied staan wat rare vaststellingen. 

ik heb vannacht gedronken en gezien
hoe geen vrouw ooit krijgt wat ze verdient 

Of wat verder: 

ik heb vannacht gekeken en beleefd
hoe geen vrouw ooit terugkrijgt wat ze geeft 

Spreek voor jezelf, denk ik dan. Waarschijnlijk had zanger Thé Lau iets goed te maken bij zijn vrouw. Maar in dat lied zit ook een doordenkertje: 

het zien duurt een seconde, de gedachte blijft voor altijd 

Misschien is het daarom dat dit lied telkens weer in mijn hoofd komt boven drijven. De gedachte…, immer die zelfde gedachte. Wat een kwelling.

Titel = lied