De
politieke, officiële scheidslijn tussen de toenmalige onafhankelijke gemeente
Borgerhout en de omliggende gemeenten verliep grillig maar was hier en daar
duidelijk gemarkeerd door grensstenen in Zweeds graniet. Dit verhaal werd hier
al eerder verteld.
Bij
een inventarisatie van het bouwkundig erfgoed door het Vlaamse agentschap
Onroerend Erfgoed einde vorig jaar
merkte onderzoekster Elise Hooft dat zo een grenssteen in de Tuinbouwstraat was
verdwenen. Ze liet een berichtje achter op het blogstukje dat hierover eerder
gepost werd. Op haar eigen blog ging ze nog een stapje verder en schreef ze dat
ze “de fakkel doorgaf aan de Peperbusmeneren die het genre van de aanklacht
beter beheersen dan ik.”
De volgende ochtend lag er een memo van de hoofdredacteur op ons bureau: "Trek dit eens na en kom terug met een 'steengoed' verhaal." Onze hoofdredacteur is gevat en reageert erg snedig. Een telefoontje met het kabinet van schepen van cultuur Filip
Heylen (CD&V) leerde ons dat de
steen verdwenen was bij werken door Eandis. Enkele dagen later kwam er dan
vanuit Eandis al een schrijven dat de steen tussen bouwafval verzeild was
geraakt en verloren. “Maar”, zo ging de woordvoerder verder, “we maken een
replica en leggen die op de exacte
plaats waar de vorige steen lag.”
Op de vraag hoe het komt dat deze stenen zo makkelijk verdwijnen, eerder verdween er ook al een steen tussen Borgerhout en Deurne, verwees de kabinetsmedewerker van schepen Heylen ons naar de schepen voor erfgoed Rob Van de Velde (N-VA).
titel = lied van Blof
1 opmerking:
Het verdwijnen van zulke grensstenen heeft vooral te maken met het uitbesteden van werken aan derden zonder historisch besef, zoals hierboven beschreven oa. door Eandis.
Een reactie posten