woensdag 25 augustus 2010

Op het Laar


Oude foto's met een onbekende achtergrond zijn eigenlijk de leukste om iets over te schrijven omdat je niet gehinderd wordt door hinderlijk historisch feitenmateriaal.

Hier het enige harde - en bij mij bekende - feit over deze foto: ze is genomen op het Laar. De gaslantaarn links hoorde bij het standbeeld van generaal Carnot.

Voor de rest is het gokken. Het jaartal is onbekend, qua mode zal het de jaren twintig of dertig zijn. Ook onbekend: het waarom van de foto. De gezichten zijn gekeerd naar de kerk, ik vermoed daarom een religieus dinges.

Verder: het raadselachtig gegoochel met de stoelen. Sommigen zitten erop, anderen staan erachter. De meneer linksvoor legt er zijn been op te rusten. Waarschijnlijk zijn we op een kerkelijk moment gekomen waarop iedereen moet gaan staan, behalve de kreupelen en gewonden.

Op de voorste rij (midden) een aantal mannen met een soort van uniform. En daarom doe ik een gokje: we zijn hier bij de begrafenis van de drie brandweerlieden, omgekomen op 22 juli 1934 tijdens de brand in den Bougie.

Maar misschien dus ook helemaal niet. Als u het beter weet hoor ik het graag.

Foto uit de collectie van Leen Ooms.

1 opmerking:

Hans H zei

Ingezonden per mail:

Gegroet, Mijn eerste gedacht ging naar de begrafenis van Herman Van den Reeck geboren te Borgerhout op 21/04/1901 en tijdens een Vlaamsgezinde betoging (11 juli 1920)onder Brabo door de politie geschoten , overleed op 12 juli 1920. Het tijdstip van de foto kan kloppen, het is zomer want de bomen in de achtergrond staan mooi in blad, het is prachtig zomer weer.Op de foto veel jonge oorlogs invaliden, waarvan sommigen nog piepjong zijn, en zelfs hun uniform nog dragen, dus kort na het einde van WWIAlleen ontbreken Vlaamse banieren.Opmerkelijk toch dat er geen "agenten" in functie aanwezig zijn. Van den Reeck werd door hen geschoten, en gedurende vele uren zonder enige hulp "in den bureau" te sterven gelegd.Van den Reeck was niet extreems Vlaams gezind, eerder links, maar in de tijd na WWI was er toch een zekere Vlaamsgezindheid binnen de uitersten.

Groeten
Jos Hermans