Hava Naguila

Dageraadsplaats, het plein maakt zich stilaan klaar voor het treffen van België met Zuid-Korea. Met mijn collega’s drink ik een glas op het vertrek van een van onze medewerkers. We zitten op het terras van café ZeeZicht, een terras dat bijna tot de overkant van het plein reikt. Een muzikant van Oost-Europese origine doet zijn ronde, speelt links en rechts een melodietje op zijn violofoon. Je kent dat wel, dat is een viool met een hoorn. Die hoorn vervangt de houten klankkast. De man komt tot aan onze tafel en speelt Hava Naguila. Wat Hebreeuws is voor "Laat ons gelukkig zijn". Er komt een kerel die gekleed is in het spelerstenue van de Rode Duivels en die wisselt enkele woorden met de straatmuzikant. Ondertussen hebben wij wat nikkel bijeengescharreld en roepen de man, stoppen het geld in een bekertje en vragen voor een 2^de liedje.  Maar de muzikant zegt dat hij niet meer mag spelen en moet afnokken. Volgens de dienster blijkt de als voetbalspeler vermomde man een van de bazen van het ZeeZicht te zijn. 

Kijk, daar zakt mijn broek van af. Zitten wij daar op een terras dat op het publieke domein staat, van een café dat een goudmijn is, waar heel blasé Antwerpen zich tegen elkaar komt aanschurken, … En dan wordt een straatmuzikant die wat kruimels van het progressief volkje dat zich daar komt laven wil meepikken, als een hond afgebekt en weg gejaagd. Café ZeeZicht noemt zichzelf op zijn webstek: “één van de meest authentieke kroegen van de wijk Zurenborg en bij uitbreiding Antwerpen.” En verder huist in het café de supportersclub van de Rode Duivels “Allemaal samen! Tous ensemble!” Allemaal samen? Tous ensemble? Mon oeil. Alvast straatmuzikanten die 'gelukkig willen zijn' mogen opkrassen. Kwestie om het authentiek te houden, zeker?

Titel = lied, hier gezongen door Harry Belafonte