“Ik heb misschien een tip voor jou.” zei ik gisteren tegen
de correspondent voor Borgerhout van Gazet van Antwerpen. Ze bekeek mij en antwoordde: “Het is niet
meer nodig. Ik heb een telefoontje van de gazet ontvangen dat ik niet meer hoef
te schrijven. Zonder al te veel uitleg.” Ik zag het verdriet in haar ogen. Dat
begreep ik niet want zij schreef steeds op een aangename, vlotte wijze over het
district. “Ik beleef momenteel een moeilijke periode. Ik had GvA erover
ingelicht.” voegde ze er nog aan toe.
Over Gazet van Antwerpen wordt er veel verteld. Bijvoorbeeld
dat de krant haar huik hangt naar de wind en steeds weer aanschurkt bij het
beleid van deze stad. Zodat zelfs haar eigen medewerkers de krant soms ook de
‘gazet van de burgemeester’ noemen. Of
dat de krant als ze over mensen met een migratieverleden schrijft dit heel vaak
doet vanuit de ‘framing’ van problemen.
En als ze dan al eens een positief verhaal brengt, is het vanuit een
paternalistische invalshoek. Of dat artikels zo uitgemolken worden tot ze
langdradig zijn opdat de pagina’s maar zouden gevuld geraken. Of dat GvA in sé nog
steeds die ‘rechtse krant van de linkeroever’ (dixit Leo de Haes) is gebleven. Dat
kan allemaal wel zo zijn, maar daar wil ik het nu even niet over hebben.
Wat ik wel wil zeggen is dat bij Gazet van Antwerpen
verkeerde mensen op een verkeerde plaats zitten. Kijk, om een goede journalist
te zijn, moet je over een vlotte pen beschikken. En Gazet van Antwerpen heeft
best wel mensen die goed kunnen schrijven. Alhoewel dit relatief is want dit
weekeinde stond in het beschouwend artikel ‘Altijd Antwerpen’ twee joekels van
dt-fouten. Maar dit terzijde. De carrière van journalist is erg vlak. Dus
willen na verloop van tijd die pennenlikkers wel eens een stapje hoger zetten in de hiërarchie van
een redactie. En dan worden ze chef. Chef letters, chef komma’s, chef open spaties,
chef weet ik al niet wat… En die krijgen dan een zekere verantwoordelijkheid
over de mensen die geen chef zijn. Die chefs worden niet verkozen op hun
leiderscapaciteiten en klooien bijgevolg maar wat aan. Zonder dat al te veel procedures gevolgd worden,…
Enkele jaren terug pakte Gazet van Antwerpen nog uit met de
slogan: ‘Onze correspondenten zijn overal’ of iets van dien aard. Zo’n
correspondent werkt naast een vaste job elders op freelance basis en tegen een
minimale vergoeding voor de krant. Dat zijn vaak mensen die vergroeid zijn met
hun werkgebied en schrijven met hart en ziel. Wat pal tegenover het routineuze
geschrijf staat van de inktkoelies van de krant zelf. Misschien werkt dat iets
moeilijker voor een krant en wil GvA nu liever over stappen op ‘professionele
freelancers’, mensen die voltijds schrijven? Dus mogen de kleine chefkes die ‘onbenullige’
correspondenten eruit trappen. Te beginnen met wie door een moeilijke periode
gaat. Zonder enige vorm van procedure. Moest het in een ander bedrijf gebeuren
zou de krant er ellenlange artikels aan wijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten