In het ecohuis zag ik een merkwaardige ‘cache-pot’. Een plantje stond daar warempel in een versneden boek. Dat gaf een dubbel gevoelen. Enerzijds vond ik het wel creatief, anderzijds vind ik het een triest lot voor een boek. Boeken horen in een boekenkast. Waar je ze met een zekere vertedering uithaalt en leest. Om ze dan weerom met voldoening op het schab te zetten. Boeken horen niet op een tafel te liggen met een gat erin waarin een plantje gestoken is. Zelfs het boek “Dokter van Stalingrad” van de Duitse schrijver Heinz G. Konsalik niet.
OK, ik besef dat de man zoveel geschreven heeft dat het er niet op een boek zal aankomen. En bovendien zijn de Duitsers begonnen met het gebruiken van boeken als aanmaakblokjes, dus dat zal hen dan wel leren. Löhne kommt um sein Bohne, of zoiets. (Ik haalde een zwaar onvoldoende in de lessen Duits.)
Maar toch, ik voel me altijd weer een heel klein beetje week bij de teloorgang van een boek. Daarvoor lees ik veel te graag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten