Kroniek van een aangekondigde dood

Nu de lange winter teneinde is en de lente in de lucht hangt, komen ze weer te voorschijn: de lopers. Ze malen hun rondjes op het looppad in het Te Boelaarpark. Een pad van 1800 meter, netjes verdeeld in vakken van 100 meter. Alhoewel het laatste vak eerder 60 meter zal zijn dan 100. Maar bon, rondes van 1760 meter tellen moeilijker op.

Lopers in een park hebben echter een hardnekkige gewoonte. Zij lopen vaak op de rand van de weg omdat ze eigenlijk liever zachte ondergrond willen. Daardoor zijn een aantal wegen al flink wat uitgedeind. Joggers hebben ook vaak de neiging om de hoekjes eraf te lopen. Aan de kant van de Joos Robijnslei staat een jonge beuk net in een draai van het looppad. De meeste lopers snijden die bocht af en lopen langs de andere kant van de boom. Daardoor wordt de grond rondom de beuk aangestampt en is die boom gedoemd om voortijdig af te sterven. Want  een boom, en zeker een jong exemplaar, heeft rondom een stuk grond nodig waarlangs water, lucht en voedingsstoffen de grond kunnen indringen. Dat heet boomspiegel en is best even groot als de kruin. Zonder boomspiegel is een boom ten dode opgeschreven.

Ik zou denken dat in een park waar toch best wel wat groenwerkers rondlopen, dit euvel opgemerkt en verholpen wordt. Er kan bv. een houtwal opgeworpen worden of paaltjes in de grond geklopt met wat draad die de sporters op het juiste parcours leidt. Ik neem aan dat er hout genoeg is, met alle bomen die al omgelegd zijn. Maar er gebeurt niets... Dus maak ik van mijn prerogatief van blogschrijver gebruik en roep de verantwoordelijke bestuurder op om de groendienst op deze tekortkoming te wijzen. En dat is de voorzitter van de districtsraad zelf want zij heeft groenvoorziening in haar korfje gekregen.  

Mevrouw de voorzitter, beste Marij, neem de telefoon en bel je mensen of spring desnoods op je fiets en ga zelf takken versleuren. Maar doe iets zodat die beuk er nog makkelijk 150 jaar kan bij doen.

Titel = boek van Gabriël Garcia Marquez