Gaza en worstenbrood

Vorige vrijdag stak er een persbericht in de brievenbus van ons redactiesecretariaat. Het kwam van de PDVA, je weet wel, de enige communistische partij in ons land. Daarin stond: “Een tiental PVDA-militanten zamelde deze ochtend op de markt van het Laar steun in voor de bevolking van Gaza. Marktgangers die financiële steun gaven kregen symbolisch een witte roos.”

De gebeurtenissen in Gaza hebben ondertussen al een stroom van reacties los geweekt. Waar de emotie het van de ratio overneemt. En waar, als je iets zegt, uitgeplozen wordt wat je al dan niet bij andere gewapende treffen hebt gezegd of gedaan. Of wat je vader en moeder hebben gezegd of gedaan, of je grootouders. En in die emotionaliteit gebeuren er uitschuivers zoals de erg foute uitspraak van onze onfortuinlijke bakker Hassan Aarab. Ik ken bakker Hassan Aarab nu al een aantal jaren. Hij is een hardwerkende en creatieve man met het hart op de juiste plaats. Hij is een goed bakker met erg lekker worstenbrood. Maar hij is geen gehaaid politieker.

Dat zijn de schepenen van de stad Antwerpen wel. En ook zij ventileren hun mening over dit conflict. En die meningen durven ook al eens controversieel te zijn. Moet kunnen, maar het is eigenlijk best gewaagd want een valabel standpunt voor de ene kan voor de andere van bedenkelijk allooi zijn. Bij nader inzien wil ik ook een bijdrage leveren in dit debat. “Als je naar de origine van het conflict gaat beland je bij de oprichting van de staat Israël in 1948. Het land waar dit gebeurde was al bewoond. Maar Europa zat na de 2de wereldoorlog met zo’n immens schuldgevoel naar het Joodse volk dat men daar licht over heen gestapt is. En bovendien kampte Europa toen met een moreel deficit. Wat konden de toenmalige politieke leiders toen opwerpen? De strijd om het land is sindsdien niet meer gestopt. Daarenboven is dit conflict een belangrijke voedingsbodem voor de tegenstelling Moslim - niet Moslim in de hele wereld. Daarom moet dit conflict opgelost worden. Daarbij moet de internationale wereld de betrokken partijen onder druk zetten. Maar dan moeten een aantal landen hun verborgen agenda’s ook terzijde schuiven.”

Wat die andere conflicten in die regio betreft, die lijken mij stilaan hopeloos en uitzichtloos.